Nog één maand!

En dan is het precies 4 schrikkelperiodes geleden, dat onderstaand illuster 8-tal, dat feitelijk bestond uit 3 3-tallen, maar Koets was er niet bij, en de jonge Tommie kwam pas een jaar later, omdat hij eerst nog een seizoen in de landelijke zaterdag-competitie mocht spelen bij de grote zuster, want dat zou er anders toch nooit meer van komen (!), tezamen kwam vanwege de oprichtingsvergadering van wat de werktitel SOP, kort voor Samen Op Pad, kreeg, in de Utrechtse Ridderschapsstraat, toen de woning van hij die kort daarna de eerste, tevens laatste, voorzitter werd van SOPSWEPS'29, wat de hamer verklaart die hij staande houdt.



Van links naar rechts staand: 71 - 88 - 11 - 99; zittend: 64 - 14 - 32 - 29.

Nog één maand, dan begint het SOP-jubileumweekend!

.

2008

2008, at last. Het jaar waar Tom Pieter zij hele leven op had gewacht. Voor het eerst een jaarwisseling die hij helemaal alleen had doorgebracht. Hij kon zich niet meer herinneren hoe lang hij – verlamd door de angst om alleen te zijn - op die ene dag van het jaar steeds weer krampachtig gezelschap had opgezocht. En hoewel er over het algemeen niets mis met dat gezelschap was geweest, was dat niet de reden geweest dat hij het had opgezocht.

Met Oud en Nieuw had Tom Pieter al lang een haat-liefdeverhouding gehad. 364 dagen van het jaar – of 365 natuurlijk - waande hij zich de koning van de nacht. Of verschuilde hij zich in ieder geval daar. Als de rest van Nederland sliep, beleefde hij iedere dag weer zijn finest hours. Natuurlijk, aan dat gegeven hing een prijskaartje, maar toch. 31 december leek alles anders. Dan drong de rest van Nederland zijn territorium binnen. Dat was best gezellig, maar het bleven indringers.

Eerder op de dag had Tom Pieter telefonisch contact gehad met de directeur, waardoor hij eraan herinnerd werd dat het verhaal over hem over de ontmoeting tussen SOPSWEPS'29 en Alphen nog niet het einde had gekregen dat het verdiende. Nogmaals gingen zijn gedachten twee weken terug in de tijd.

Op die avond van de vijftiende december 2007 waren het uiteindelijk zes leden van de schaakclub SOPSWEPS’29 die in een Alphens eethuis aan tafel gingen. Dat was een lichte verrassing voor Tom Pieter, die weliswaar met een voortijdig vertrek van Hamie had gerekend, maar niet met dat van Frank. Die had hem, zo vertelde Gert, tijdens het laatste biertje in de speelzaal echter plotseling licht triomfantelijk medegedeeld dat hij die avond niet zou meegaan. O, had Gert gezegd, waarop Frank wat teleurgesteld had gekeken.

De netmanager had de stille wenk echter wel begrepen en vroeg: ‘Maar wáárom ga dan je niet mee eten?’ Frank had beweerd een date te hebben, voor het eerst sinds zijn scheiding van Nina. Nina. Iedere keer als Tom Pieter aan haar terugdacht, voelde hij de opwinding weer direct opkomen. Hij kende weinig vrouwen die zo consequent een rol in het leven speelden als Nina. Zozeer dat ze waarschijnlijk zelf was vergeten wie ze vroeger was geweest. Dat er met haar daarom niet samen viel te leven had Frank, hoewel wat laat, ongetwijfeld terecht geconstateerd. Maar met enige passie en jaloezie bedacht Tom Pieter dat ook voor deze vestaalse maagd seks toch haar belangrijkste uitlaatklep in het leven geweest moest zijn. En uit eigen ervaring wist hij dat je met licht gemankeerde vrouwen waanzinnige seks kon hebben.

Het afspraakje met Janet was overigens wel de enige verklaring die Tom Pieter kon bedenken voor de nederlaag die Frank eerder op de dag tegen Paul de Vries leed. Het puntenkanon van SOPSWEPS’29 van de afgelopen jaren bereikte met wit geen voordeel en verloor in het middenspel een pion. Toch wel apart, meende Tom Pieter, dat een man van 41 nog zo in de zenuwen over een vrouw kan zitten.

Daarvoor had ook Hamie zijn partij verloren. De penningmeester weerde zich op zijn manier dapper, maar kwam structureel tekort. Tijdens wat biertjes en bitterballen observeerde Tom Pieter hem nauwkeurig en hij kon niet anders dan tot de conclusie komen dat Hamie in zijn hoofd wellicht met veel dingen bezig is, maar schaken en SOPSWEPS’29 daar in ieder geval niet toe behoren. Sympathiek als altijd veinsde Hamie aandacht voor de technische details van de overwinning van de netmanager en de remise van softwarespecialist Johan, maar Tom Pieter verwachtte niet dat hij met deze acteerprestatie ooit een belangrijke toneelprijs in de wacht zou slepen. Wel pijnigde Tom Pieter zijn hersens over wat er dan wel in de bovenkamer van Hamie omging.

Leuk voor de roddelpers was de fraude van de netmanager met zijn notatiebiljet geweest. Op het oog had hij een overtuigende overwinning in een scherpe variant van de Tsjigorin geboekt, maar in de analyse moet het hem gedaagd zijn dat hij vlak voor het einde de sterkste voortzetting had gemist. ‘Zetten, kijkcijfers, wat maakt het allemaal uit’ zoiets zal hij toen gedacht hebben, want toen Gert de netmanager voor het clubarchief om zijn notatiebiljet vroeg, was deze druk bezig om Lf3 uit te gummen en te vervangen door het direct winnende Lc4. Gert was onverbiddelijk. De netmanager gaat met Lf3 de annalen in.

Ook met de titel van dit verhaal was Gert onverbiddelijk. Hoewel Tom Pieter die inmiddels in 2008 had veranderd, wist hij drommels goed dat die oorspronkelijk Nina, Janet en Linda was geweest. Niet dat hij over het algemeen dacht vrouwen te doorgronden, maar van Linda Mook had hij werkelijk nooit iets begrepen. Zonder ooit een moeilijk gespreksonderwerp aan te snijden, had zij een jaar lang seks met hem gehad. Op de een of andere dag had ze het ook weer uitgemaakt met Tom Pieter. Hoewel de vergelijking niet helemaal opging, had Gert het goed gezien: een soort Nina.
‘Dit wordt toch nooit iets’, had Linda nog een soort van verklaring gegeven, toen ze het uitmaakte. ‘Nee, natuurlijk niet’, had hij begripvol geantwoord.

Tom Pieter